G’azab zaruriy manba

Jamiyatda negadir yaxshi va yomon tuyg’ularni ajratish odat tusiga kirgan. G’azablanish, ayniqsa, qabul qilinmaydi. Bu yomon tuyg’u deyishadi. Bu namoyon bo’lishi mumkin emas. Odamlar undan xalos bo’lishni yoki uni boshqarishni o’rganishni xohlashadi.
 Men bilan g’azablanish, agar u bilan to’g’ri kurashishni o’rgansangiz, bu ajoyib manbadir. Men nima uchun buni sizga aytaman.
 Keling, asoslarini boshlaymiz. G’azab – bu chaqaloqlar paydo bo’ladigan birinchi asosiy tuyg’u. U tug’ilgandan keyingi deyarli birinchi kunlardan boshlab mavjud. Bu har doim biron narsani xohlagan paytimda paydo bo’ladi va g’azab energiyasi kerakli narsaga erishish yoki olish uchun yordam beradi.
 G’azabga boshqa nuqtai nazardan qarashingizni istayman. (Yodingizda bo’lsin, g’azablanganda, qanday qilib zudlik bilan borishni va nimadir qilishni xohlaysiz. Ideal kvartirani tozalang. Shoshilinch birovning oldiga borib, mojaroni hal qiling. Tog’larni siljiting. Mashg’ulotlarga boring. Yangi ish yoki qo’shimcha daromad toping, va boshqalar.). G’azab – bu bizni kerakli narsaga erishishni tartibga soluvchi va javobgar bo’lgan tuyg’u.G’azabning ikkinchi muhim vazifasi shundaki, u chegaralarni belgilash, ularni buzish paytida ularni himoya qilish uchun javobgardir. Biz endi biron bir narsani yoqtirmasak, biz azoblanamiz, biz allaqachon juda issiq yoki sovuq, och, yoqimsiz – bu erda doimo g’azab paydo bo’ladi.
 Bu shuni anglatadiki, inson tirik, faol bo’lsa, o’zi va dunyo bilan o’zaro aloqada bo’lsa, u g’azablantiradi. U bizda doimo mavjud, bu katta hajmdagi energiya.
 Shuning uchun, g’azabdan qutulish mumkin emas.
Biz tirik ekanmiz, biz doimo bir narsaga muhtojmiz, har doim ehtiyojlar mavjud. Men hech qachon umuman hech narsaga muhtoj bo’lmagan odamni uchratmaganman. Tana nomukammal va o’zini o’zi ta’minlamaydi. Biz har doim tashqi dunyodan ko’p narsalarni olishimiz kerak – havo, suv, oziq-ovqat, yaqinlarimiz va boshqalar. G’azab bu ehtiyojlarni qondirishga yordam beradi.
 Ko’p miqdorda energiya va resurslarga ega bo’lgan tirik odam muvaffaqiyatli bo’ladi. Uning g’azabi va hayotiyligi juda ko’p, shuning uchun u o’z maqsadlariga erisha oladi va o’z chegaralarini himoya qiladi.Zo’rg’a nafas olayotgan va deyarli tirik, inert, rangpar bo’lgan g’amgin odam ozgina harakat qiladi. Agar siz undan biror narsani olishni istasangiz, buni bemalol qilishingiz mumkin. Agar siz uning chegaralarini buzsangiz, u o’zini himoya qila olmaydi. Bunday odamlarda g’azab yoki uning ozgina qismi ko’pincha bostiriladi.
 G’azab juda katta manba. Undan energiya sifatida samarali foydalanish mumkin.

Yaqinda veb-seminarda halokat va yaratilish muvozanati to’g’risida ham bilib oldim . Ushbu ma’lumot menga yoqdi, chunki u ichkarida edi, lekin uni to’g’ri talqin qila olmadim. Hech qanday aniq joy yo’q edi. Men baham ko’raman.
Ikki tendentsiya bizda doimo bir vaqtning o’zida mavjud – bu yaratilish va hayotga moyillik, ikkinchisi o’lim va halokat tomon. (Libido va Mortido).Ya’ni tanamizda, ichimizda nimadir yaratish uchun tashqi muhitda nimanidir yo’q qilishimiz kerak.
 Masalan, men ochman, tanamni ovqat bilan to’ldirishim kerak. Buning uchun o’zimni to’ldirish uchun ovqatni “yo’q qilish” kerak. Mening butun chaynash apparatlarim, fermentlarim va ovqat hazm qilish tizimim bu jarayonni yakunlash va natijalarga erishish uchun to’liq jalb qilingan. Men to’ldim, to’ldim.Siz yozgan qog’ozni, siz o’tirgan stol va stulni yaratish uchun yog’ochni yo’q qilish kerak.
 Agar men butunligimdan, ichimdan to’la bo’lsa, demak, men tashqaridan nimanidir yo’q qilayapman.Yo’q qilish uchun men ham g’azabimni ishlatishim kerak. Biror narsani eyish uchun menga ochlik va g’azab kerak. Ovqat olish uchun uni yo’q qiling va yuting, chaynang, sizga g’azab ham kerak.Agar men hozirda va umuman halokat (g’azab) potentsialidan foydalanmasam, unda ichimdan yo’q qilishim kerak bo’ladi.Masalan, men psixosomatik kasalliklarga duchor bo’laman.
 Agar men biror narsa yaratmoqchi bo’lsam, lekin uni tashqaridan qila olmasam, unda uni ichkarida yaratishim mumkin – masalan, o’sma, kasallik. Tashqi tomonga yo’naltirilmagan ortiqcha energiya tufayli.
 Men munosabatlarni o’rnatmoqchiman, lekin buni hali qila olmayman, keyin xayol qilaman, ichimda xohlagan narsamning rasmlarini yarataman. Men chora ko’rmayapman.
 Shuning uchun muvozanat juda muhimdir. Ichkarini buzmaslik uchun tashqi tomondan sindirish kerak. 

G’azab bir necha bosqichga ega – tirnash xususiyati, g’azab, g’azab, g’azab.
 Masalan, siz ko’chada do’stingizni kutib turasiz. Yomon hidni sezadigan notanish kishi sizning oldingizga keladi va sizning yoningizda turadi. Jahl va nafrat paydo bo’ladi. Siz orqaga chekinasiz va shu bilan o’z noroziligingizni ko’rsatasiz. U maslahatni tushunmaydi, sizga ko’proq murojaat qila boshlaydi yoki hatto siz bilan tanishishni xohlaydi. Keyin g’azab allaqachon paydo bo’ladi. Va agar odam yana davom etsa, g’azab paydo bo’ladi. Men allaqachon nimadir qilishni xohlayman.
 Tirnash xususiyati paydo bo’lganda, uni sezish mumkin va qandaydir tarzda ijtimoiy munosabatda bo’lish mumkin. Masalan, hazil, taranglikni yumshatish.
 G’azab paydo bo’lganda, siz munosabat bildirishingiz, baland va ishonchli gapirishingiz, qichqirishingiz mumkin.
 G’azab – men allaqachon qilayotgan ishim, masalan, urish yoki hujum qilish.
 G’azab – bu ehtiros holati. Chegaralar yo’q, u nazorat qilinmaydi. Kimga yo’naltirish muhim emas. Ob’ekt hamma narsa va bir vaqtning o’zida hech narsa emas. G’azabda juda ko’p energiya mavjud.Agar odam tirnash xususiyati, g’azabini uzoq vaqt ushlab tursa, chegaralarni sezmasa, uzoq vaqt chidasa – bu ehtiros holatiga, nazoratsiz ozodlikka aylanadi.
 G’azabingizni avvalgi bosqichlarda sezish, unga hurmat bilan qarash muhimdir. Erta g’azablanib, hech narsa qila olmasligim uchun, sezgirroq bo’ling. Men o’zimni tuta olmayapman. Men biror narsani buzaman, munosabatlarni buzaman yoki noto’g’ri ish qilaman. Bu kerak emas edi, deb aytaman.
 Bu katta hajmdagi g’azab tashqarida biror narsani buzganda sodir bo’ladi. Ko’zoynalar sinadi, nimadir tushadi, mantarlar uchib ketadi. Ichkarida qulab tushmaslik uchun muvozanat. 
 G’azab haqida ma’lumot hajmi katta va men uni ikki qismga ajratishga qaror qildim. Davomi bor.
Va endi men bir oz postkript xulosalarini yozaman. G’azab – 
 – yomon emas va yaxshi tuyg’u emas, u asosiy va doimo bizda mavjud;- bu manba, uning yordamida juda ko’p energiya chiqariladi;Maqsadlarga erishishimiz va kerakli narsalarni olishimizga yordam beradigan tuyg’u;- ularning chegaralarini o’rnatish va himoya qilish uchun zarur;- Bu tushkunlik, befarqlik va jonsizlik, agar tushkunlikka tushsa;Bu halokat va yaratilish muvozanati. Ichkarini buzmaslik uchun tashqi tomondan nimanidir sindirish kerak;- agar u namoyon bo’lmasa, u psixosomatik kasalliklarga aylanadi;- ta’sirlanish va qaytish nuqtasi kelmasligi uchun tirnash xususiyati dastlabki bosqichlarida sezish va ko’rsata olish muhimdir.

Manba:gestaltclub.com