Ajoyib g’azab

Bitta ajoyib tuyg’u bor – g’azab. Bu inson uchun juda muhim va zarur, ammo, afsuski, bizning dunyomizdagi g’azab “yomon” tuyg’uga aylandi. Eng yomoni … Axir, g’azab tajovuzkor xatti-harakatni keltirib chiqaradi, uni oziqlantiradigan hissiyotlardan biri bo’lib, tajovuz odatiy bo’lmagan narsadir (men bu yerda tajovuz haqida yozganman ).

Va agar siz bu haqda o’ylab, g’azab bilan aloqada bo’lishga harakat qilsangiz, unda siz unda mavjud bo’lgan ulkan energiya manbasini sezishingiz mumkin. Ehtimol, bu eng “energiya talab qiladigan” tuyg’ulardan biridir. Nega bunday tez-tez taqiqlangan?

G’azab bilan bog’liq muammo shundaki, bu hissiyot mavjud vaziyatni yo’q qilishga qaratilgan. Uning vazifasi – biror narsani yo’q qilish, sindirish, portlatish uchun energiya berish va shu bilan o’zgarishlar qilish. Albatta, bu juda xavfli bo’lishi mumkin, ayniqsa, inson o’z turining qurshovida yashasa. Va insoniyat madaniyati g’azabni jilovlash usullarini ishlab chiqa boshlaydi. Masalan, g’azabni xafagarchilikka aylantirish unchalik zararli va xavfli emas. Yoki hatto odamning o’ziga g’azabini o’rab, uni aybdorlik tuyg’usiga aylantiradi. Ha, siz o’zingizni g’azab va ayb bilan yo’q qilasiz, ammo bu boshqalar uchun xavfsizdir. Hech kimga g’azablanmaydigan odamlar (yoki aniqrog’i, ular bu g’azabni bildirmaydilar) juda qulaydirlar.

Biroq, sizning g’azabingiz bilan kurashishning bunday usuli bitta muhim natijaga olib keladi: bu qaram shaxsni shakllantirishga qadamdir. Agar siz birovdan g’azablana olmasangiz yoki g’azablansangiz, g’azabingizni tezda yashirasiz (Xudo saqlasin, u ko’radi va his qiladi!) – siz bu odamga bog’liqsiz. G’azab yo’q qiladi va agar kimdir bilan bog’lanish qiymati (“tortishish kuchi”) o’z erkinligimiz qiymatidan oshsa (“itarish kuchi”) – biz qutula olmaymiz. Javob berilmagan nevrotik muhabbat qaramligidan aziyat chekayotgan insonlar o’zlarining his-tuyg’ularini bir necha bor rad etadigan uzoq “yaqinlarini” olib, jo’natolmaydilar. Buning iloji yo’q: aloqani uzish dahshati shu qadar kuchliki, o’z ahamiyatsizligingiz tuyg’usiga tushib qolish, uni chiroyli deb o’ylash osonroq, va siz shunchaki noloyiq / noloyiqsiz (ya’ni biz o’zimizga g’azab). Axir, agar siz g’azablansangiz va “jo’natsangiz” – siz juda qadrlaydigan aloqani yo’qotishingiz mumkin … Illyuziya va illyuziyaga yopishish osonroq.

Shunday qilib, sizga bog’liq bo’lgan kishiga g’azablanish juda muammoli. Siz umuman g’azabni tushunishingizdan oldin ham bostirishingiz mumkin, yoki siz bundan xabardor bo’lishingiz mumkin, lekin uni hech qanday ifoda etmasligingiz mumkin – va shu tariqa gag va zaharlanish. Men ko’pincha moliyaviy jihatdan qaram bo’lgan bolalar / turmush o’rtoqlar o’z ota-onalariga / sheriklariga g’azablanib, lekin buni to’g’ridan-to’g’ri ifoda eta olmaydigan vaziyatni uchrataman – ular o’zlarining tirikchiliklarini yo’qotishdan qo’rqishadi. Bu erda bitta muhim nuqta bor. Siz shunchaki g’azablanib, hech narsa qilolmaysiz, shunda g’azabdan jismoniy his etiladigan mastlik mavjud. Va siz g’azabni his qilishingiz va uni harakatga yo’naltirishingiz mumkin. Masalan, moliyaviy bog’liqlikni bartaraf etish uchun kuchingizni sarflang. Shu bilan bir qatorda qurbon bo’lish. Jabrlanuvchining holati o’ta tajovuzkor va g’azablangan, ammo passivdir. Jabrlanuvchi juda ko’p g’azabni boshdan kechiradi, lekin uni o’z harakatlariga yo’naltirmaydi. Bu boshqalarni harakat qilishga undaydi.

G’azab – bu giyohvandlikdan qutulishning dastlabki bosqichi (har qanday tabiat – sevgi, moliyaviy va hk). Agar biror kishi buni aniq his qilsa, bu allaqachon birinchi qadamdir. “Sevimlilarga” g’azablanish juda muhimdir. “Qanday qilib unga g’azablanishingiz mumkin!” – fidoyilik va qurbonlik muhabbati ideallarida tarbiyalangan romantik moyil qiz, hatto bu sevgi javobsiz bo’lsa ham, uchinchi yil davom etayotgan bo’lsa, xitob qiling. U jimgina azob chekmoqda, lekin (hatto bo’sh kvartirada ham) “do’zaxga boring, chunki mening his-tuyg’ularim sizga ahamiyat bermaydi!” – bo’lishi mumkin emas. Bu “yomon”.

Bu umuman “yomon” emas. G’azabni vaziyatni o’zgartirishga yo’naltirish mumkin – va bu uning ijobiy tomoni. Biz g’azabdan juda ko’p narsani qila olamiz. G’azab qo’rquv va uyatni yo’q qiladi, aybni yo’q qiladi, bizning harakatlarimizni to’xtatadigan to’siqlarni olib tashlaydi. O’ziga siqilgan, o’zini befoyda yoki “noto’g’ri” deb boshdan kechirgan kishi, ya’ni uyatdan yoki aybdorlik tuyg’usida g’azab yordamida kengayishi, aylanishi mumkin. Ammo u vaziyatni emas, balki odamni o’zgartirishga / yo’q qilishga (yo’q qilishga) qaratilgan bo’lishi mumkin va bu xavflidir. “Men o’zaro munosabatlarimizdagi bu holatdan charchadim!” – energiya vaziyatga ketadi. – Meni jirkanchliging bilan anglading! – kishi boshiga. Men odamni uraman, ezaman, yo’q qilaman va bostiraman … Gap g’azab haqida emas. Bu g’azabni qaerga yo’naltirishimiz va uni qanday ifoda etishimiz haqida.

Umuman olganda, vaziyatni yoki hatto ba’zi odamlarni jahannamga yuborish qobiliyati (bu odamlarni o’zgartirishga urinmasdan) juda muhim qobiliyatdir. Biroq, bu faqat birinchi qadam. Men g’azablanishni yoqtirmayman. Men g’azablanishni his qilaman va uni o’zgarish uchun harakatga aylantiraman. “Yomon odamlar” faqat g’azablanish tajribasida to’xtaydi. Ular hech narsani o’zgartirmaydi, shunchaki yo’q qiladi.

Manba:tumbalele.livejournal.com