Qanday qilib kasal bo’lishni to’xtatish va yashashni boshlash kerak !!!
Muallifdan: Kasallik, bu nima, u qaerdan kelib chiqadi va eng muhimi, nima uchun va nima uchun kasal bo’lamiz?
Insonning ongi va ongsizligini o’rganar ekanman, odamlar atrofdagi voqelik bilan kamida ikkita darajada aloqa qilishadi degan xulosaga keldim: ongli va ongsiz. Va har birimiz ongli ravishda DUNYO bilan emas, balki DUNYOning qandaydir modeli bilan shug’ullanamiz. Shu bilan birga, ong osti Haqiqatni qanday bo’lsa, shundayligicha qabul qiladi.
Bizning ongsiz ongimiz buyuk illyuzionist bo’lib, tegishli qoidalarga ko’ra, bizning oldimizda ajoyib illyuziya quradi. U bizning dunyomizni aniqroq yaratadi – kichik dunyo, bizni olamning tartibsizliklaridan himoya qiladi, bizning idrokimiz uchun faqat zarur va xavfsiz deb hisoblagan narsani tanlaydi. Ammo ijodiy va himoya funktsiyalarini bajarib, u beixtiyor ko’pchilik uchun qamoqxonaga aylandi. Axir, bizning aqlimiz yaratilgan dunyo chegarasidan tashqariga chiqishga imkon bermaydi. U doimo turli xil hiyla-nayranglarni o’ylab topadi, ko’pincha qo’rquvdan foydalanib, bizga taqdim etayotgan illyuziyaning o’zi HAQIQAT ekanligiga ishontiradi.
Boshqacha aytganda, har bir inson o’z dunyosida yashaydi va o’ziga xos dunyoni yaratadi. Har birimiz tug’ilganimizdanoq ota-ona, kattalar, o’qituvchilar va atrof-muhit ta’sirida o’z haqiqatimizni, o’z dunyomizni quramiz. Agar sizning farzandlaringiz bo’lsa, ularga dunyoni qanday tasvirlab berganingizni, nima yomon va nima yaxshi ekanligini, nima qilish mumkin va nima qilish mumkin emasligini tushuntirganingizni eslang. Bobo-buvilar, o’qituvchilar va boshqa kattalar ular bilan xuddi shunday qilishdi.
Natijada, farzandingiz o‘zining DUNYO TAVSIFIni shakllantirdi, u qaysidir ma’noda siznikiga o‘xshash va qaysidir ma’noda farq qiladi. Ota-onangiz ham sizga shunday qilishdi. Va bu jarayonda barcha odamlar ishtirok etadilar. Va buni yaxshi yoki yomon deb aytish mumkin emas, biz bolaligimizdan HAqiqatni qandaydir maxsus, “inson” tarzda idrok etishga o’rgatilganmiz. Bu jarayon shunchaki zarur, chunki unda ishtirok etish orqali biz o’zimizni xotirjam his qilamiz. Ammo biz bu faoliyatga shunchalik berilib ketamizki, biz bir ochiq haqiqatni unutamiz: HAQIQATLIK bilan bizning dunyomiz o’rtasida katta farq bor.
Biz bolaligimizdan buyon butun umrimiz davomida yashaydigan DUNYO modelini, REALITY modelini yaratib, bu modelni qandaydir tarzda yaxshilashga harakat qilamiz. Va yomon yoki yaxshi modellar yo’q. Savol bu model qanchalik hayotiy va foydali ekanligida. Bir tomondan, bizning modelimiz insoniyat tsivilizatsiyasining ko’p asrlar davomida to’plagan barcha afzalliklaridan bahramand bo’lishimizga yordam beradi, ikkinchi tomondan, u cheklovlar yaratib, bizning mukammal modelimiz haqiqatdan yiroq ekanligimizga ishonchimizni mustahkamlaydi. Va bu o’zimizni aldash bizni HAQIQATdan uzoqlashtiradi va norozilik holatini yaratadi.
Bitta paradoks bor: biz haqiqatan ham HAQIQATda yashaymiz va ongsiz ravishda uni go’zal, tushunarsiz, tushunib bo’lmaydigan narsa sifatida qabul qilamiz, lekin biz faqat bu Haqiqatning modelini bilamiz, uni yaratish uchun biz bor kuchimizni sarflaymiz. hayot va energiya. Buni ko’rsatishning ko’plab usullari mavjud. Lekin birinchi navbatda, ba’zi xulosalar qilaylik.
Demak:
1) Olam (Haqiqat, Haqiqat, Xudo, Olam) tushunib bo‘lmaydigan kuch, anglash bilan energiya;
2) insoniy ong – Umumjahon, Ilohiy ongning bir qismidir;
3) dunyo tushunarsiz va sirli bo‘lib, inson olamga va o‘ziga sir sifatida qarashi kerak;
4) bizning ongsiz ongimiz bizning ongimiz yashaydigan dunyoning modelini yaratadi. Boshqacha qilib aytganda, bizning ongimiz ongsiz ongimiz bizga taqdim etadigan voqealarni kuzatuvchi va baholovchi rolida.
Dunyo bir sir. Va hozir sizning oldingizda ko’rgan narsa bu erda emas. Dunyoda yana ko’p narsa bor…
U har bir nuqtada haqiqatan ham cheksizdir. Shuning uchun, o’zi uchun nimanidir oydinlashtirishga urinishlar, aslida, dunyoning qaysidir tomonini tanish, odatiy holga keltirishga urinishdir. Siz va men bu erdamiz, siz haqiqiy deb ataydigan dunyoda, faqat ikkalamiz buni bilganimiz uchun.
Siz kuch dunyosini bilmaysiz va shuning uchun uni tanish rasmga aylantira olmaysiz.
K. Kastaneda. Ixtlanga sayohat
Hayotning asosiy qonuni dinamik muvozanatni yoki gomeostazni saqlashdir. Va har bir tirik organizm, hayotning ichki qonuniga muvofiq, gomeostazga intiladi. Bu qonun har qanday tirik mavjudotning hayotining birinchi kunlaridanoq amal qiladi. Hayotiy jarayonlarning bu muvozanati doimo va har qanday sharoitda amalga oshirilishi kerak.
Tirik organizm Haqiqat, Borliqning tashqi ta’siriga duchor bo’ladi. Va u bu ta’sirga javob beradi (bu, aslida, tirikni o’likdan ajratib turadi). Sog’lom tana – bu uyg’unlik yoki dinamik muvozanat mavjud bo’lgan organizm.
Albatta, zamonaviy hayot sharoitida uyg’unlikni saqlash juda oson emas.
Kasallik nomutanosiblik belgisidir. Nerv tugunlari tanamizning ma’lum bir joyida biror narsa noto’g’ri ketayotganini bildiradi. Og’riq – bu shunchaki sog’lom asabiy reaktsiya bo’lib, u bizga aytmoqchi: “Hey, azizim, siz bir narsaga e’tibor berishingiz kerak.” Va agar biror kishi tegishli e’tibor bermasa yoki og’riqni tabletkalar bilan yo’qotsa, odamning ongsizligi og’riqni kuchaytiradi. Darhaqiqat, shu tarzda, og’riq kabi signal yordamida ongsiz ong biz uchun o’z tashvishini ko’rsatadi va ma’lum bir ijobiy maqsadni ko’zlaydi – bizga biror narsa noto’g’ri ekanligini aytish. Shuning uchun kasalligingizga hurmat bilan munosabatda bo’ling.
Umuman olganda, davolanishni boshlashdan oldin, kasallikka munosabatingizni o’zgartiring. Hech qachon kasallikni yomon narsa deb hisoblamang, hatto kasallik halokatli bo’lsa ham. Shuni unutmangki, bu kasallik har doim va hamma joyda sizga g’amxo’rlik qiladigan ongsiz ongingiz tomonidan yaratilgan. Bu shuni anglatadiki, buning uchun yaxshi sabablar bor edi. Vujudingizni va kasalligingizni qoralashga shoshilmang. Kasallik bilan kurashishni to’xtating. Aksincha, Xudoga shukur, bu kasallik uchun sizning ongsiz ongingiz. Kasallikning o’ziga rahmat. G’alati tuyulsa ham, buni qiling.
Zamonaviy pravoslav tibbiyot odamlarni aniq davolamaydi, chunki u kasallik bilan kurashadi. Ya’ni, u uni bostirishga yoki oqibatlarini bartaraf etishga intiladi. Va sabablar ongsizda chuqur qoladi va ularning halokatli ta’sirini davom ettiradi.
Quyidagi rasm paydo bo’ladi: bilinçaltı bizning ongli ongimizga signal sifatida kasallik yaratadi, ya’ni u bizga ma’lum bir ma’lumotni uning tilida aytishga harakat qiladi va biz shifokorga boramiz va bu signalni tabletkalar bilan bo’g’ib qo’yamiz. Ma’lum bo’lishicha, biz o’zimiz bilan kurashamiz va hatto bu kurash uchun kuchliroq va qimmatroq vositalarni tanlaymiz. Absurd?!
Shifokorning vazifasi tanaga aralashish va uning reaktsiyalarini bostirish emas, balki “ichki shifokor” ga yordam berishdir. O’ylaydigan shifokor o’z-o’zini davolashni kuchaytiradi. O’ylab ko’ring – o’z-o’zini davolash. Sizning tanangiz o’zi muvozanatga intiladi. Siz shunchaki unga bu borada yordam berishingiz kerak. Xo’sh, nega siz bu yordamchi rolida bo’lmaysiz. Har birimizning o’zimizning “ichki shifokorimiz” bor.
Bizning madaniyatimizda kasallikni yovuzlik, o’zimizga bog’liq bo’lmagan narsa sifatida ko’rish va uning paydo bo’lish sabablarini tashqaridan izlash odat tusiga kiradi. Bu juda qulay pozitsiyani egallash imkonini beradi: “Men kasalliklarim uchun javobgar emasman. Muammoni shifokorlar hal qilsin”.
Xo’sh, agar biror kishi o’z kasalliklari uchun javobgarlikni o’z zimmasiga olishni istamasa, ular davolab bo’lmaydi yoki bir-biriga aylanadi. Keyin bunday odam vaziyatni, yomon ob-havoni, qarindoshlarni, umuman odamlarni, ishni, shifokorlarni ayblashni boshlaydi. Va bu ichkariga o’girilib, o’zingizga yordam berish o’rniga.
Keling, kasallik va bemorga bo’lgan munosabatni zamonaviy tibbiyot nuqtai nazaridan ko’rib chiqaylik. Shifokorlar birinchi navbatda tashxis qo’yishadi, ya’ni kasallikka nom berishadi va yorliq qo’yishadi. Va keyin ular kasallikni dorilar bilan bostirishga yordam beradi. Albatta, ular azob-uqubatlarni engillashtiradi, ammo sabab hal qilinmagan va kasallik surunkali shaklga o’tadi yoki bir organdan boshqasiga o’tadi. Ya’ni, shifokorlar bemorga dori-darmon bo’lgan bir turdagi tayoqchalarni berishadi va ular bilan yashashga o’rgatishadi.
Zamonaviy tibbiyot – bu absurdlar teatri! Shifokorning vazifasi odamni ma’lum bir diagnostika shabloniga moslashtirish va keyin unga ushbu shablonga mos keladigan qo’ltiqtayoq tabletkalarini berishdan iborat. Xulosa .
Agar sizda kasallik bo’lsa, bu sizning ongsiz ongingiz sizning ongingizda koinot qonunlariga zid bo’lgan xatti-harakatlaringiz va fikrlaringiz borligi haqida signal berishini anglatadi. Shifolash uchun bu kerak: birinchi navbatda, bu qanday xatti-harakatlar va bu qanday fikrlar ekanligini aniqlash kerak? Ikkinchidan, umuminsoniy qonunlarning o‘zini bilish, ya’ni qadimgilar aytganidek, Haqiqatni bilish.
Shaxsiy hayotdagi har qanday kasallik va azob-uqubatlarning sabablarini uchta asosiy sababga ko’ra qisqartirish mumkin:
1) o’z hayotining maqsadi, mazmuni va maqsadini tushunmaslik;
2) olam qonunlarini noto’g’ri tushunish va ularga rioya qilmaslik;
3) ong osti va ongda zararli fikrlar, his-tuyg’ular va his-tuyg’ularning mavjudligi.
KO’PROQ BILISHNI HOHLAYSIZMI?
Balki biror narsa qo’shishni unutgandirman?
Shunday ekan, sharhlaringizni qoldiring.
