Uni to’xtating!

Men gaplashdim. Men nima deyishni bilardim. So’zlarning o’zi o’ng tugmachada tizilgan. Men nima qilayotganimni bilaman. Sovuq, ishonchli, mantiqiy.

U jim edi. Ular doimo jim. Shundan keyingina ular yig’lashni yoki histerik tarzda qichqirishni boshlashlari mumkin. Bu allaqachon yaxshi. Ammo u hali ham jim edi.

Va to’satdan men uni ko’rdim. Keyin, keyinroq, uning baribir ketishini men o’sha paytdayoq bilganimni angladim.
Men uni ko’rmasligim, yuragim bilan qaramasligim kerak edi. Men sovuq va hisoblashim kerak edi. Doimgidek.

U ko’zlarini yumib turdi va go’yo ichidagi qandaydir ohangga o’xshab bir oz tebrandi. Uning holatida keskinlik yo’q edi. Yozgi quyosh botishi uning boshidagi quyosh doirasini tasvirlab berdi. Boshining tepasida nur …

U indamay pastga qaradi. Juda chiroyli, xuddi shu musiqa bilan sochlari osongina qo’zg’aldi.
Hammasi tumanga o’xshardi. Men vaqtni sezmadim, u tafakkurda qoldi. Men o’yladim …

Voy Xudoyim! Men nima haqida o’ylayapman? Qanday qilib men uning tafakkuriga maftun bo’lardim? Men gapirishim kerak. Men gapirar ekanman, u ketmaydi. Men jim turolmayman.

Men ko’plarini ko’rdim. Men har doim so’nggi so’zni aytishi mumkin edi. Men his qilmasligim kerak edi, lekin men – his qilaman! Men uning ketishini allaqachon bilganman.

Ish, bu ish, doimo ishlaydi. Men bundan nafratlanaman, lekin nafratlanaman. Ammo aytishim kerak:
– Nega ketayapsiz? Qol.
– Nima uchun? Nima uchun ayta olasiz?
– Men sizning yuzingizni ko’raman. Siz yoshsiz va juda go’zalsiz. Sizning sochlaringiz porlaydi …
– Kulgili. Bu hech narsa emas.
– Men quyosh botishini ko’raman, bu juda chiroyli. Ko’ryapsizmi?
– Men ko’ryapman. Men buni ko’p marta ko’rganman. Bu hech narsa emas. Siz nima uchun qolishim kerakligini aytmaysiz.
– Unda nima uchun ketishingiz kerakligini o’zingizga ayting.
– Men juda xohlayman.
– Bu hali ham yaxshi bo’lishi mumkin.
– Ha? Siz qayerdan bilasiz? Sizni endi uni yomon deb o’ylashga nima majbur qiladi? Siz hech narsani bilmaysiz. Hech qanday nuqta yo’q.
– Ma’nosi doimo mavjud.
– Ha? Menga ayting.
– bolalar.
– Bolalar bizga tegishli emas. Ularda hech qanday ma’no bo’lishi mumkin emas. Ularga o’z hayotlari bilan yashashlariga ruxsat bering.
– Ota-onalar.
– Uzr so’rayman. Va biz ota-onamizga tegishli bo’lolmaymiz. Ular ham, o’z hayotlarini yashashlariga ijozat bering.
– Sevgi.
– Qanday ta’sirli. Men allaqachon sevardim. Va u muhabbatni bilar edi. Bu ajoyib. Nima bo `pti?
– Sizning ijodingiz.
– Eh … Men butun hayotimni o’zim uchun yarataman va tanilmagan daho vafot etaman. Yoki men buyuk ijodkor bo’laman va o’limdan keyin ular meni darsliklarga yozib qo’yishadi. Nima bo `pti?
– Xudo.
– Qaysi biri? Osmonda? Qalbda? Xudo ma’noga ega bo’lishi mumkin emas.
– Siz.
U menga birinchi marta qaradi.

Tushundim. Kech. Men chin dildan gapirdim. To’g’ri gapirishim kerak edi.

Birinchi marta to’xtata olmadim. Men uning ketishini bilar edim.
Va u ketdi.

Men shunchaki ko’prikning panjarasini osongina itarib pastga tushdim …
 

*** Qilolmadim
… Nimaga xato qildim? Nega aynan men uni ko’rganimda, u bilan aloqani uzdim? Sokinlik, mantiq va aql uni to’xtatishi mumkin. Uni itarib yuborganini his qilish .

Manba:b17.ru